Vier vrouwen aan zee — dansend, drijvend, rustend, spelend. Hun lichamen zijn rond, vol, vrij. Ze claimen de ruimte met gemak, zonder excuses. Hun blikken zijn afwezig of euforisch, nooit vragend. Ze zíjn er gewoon.
Maar voor elk lichaam staat een silhouet. Steeds opnieuw een zwarte vorm, starend. Soms man, soms vrouw — altijd toeschouwer, altijd buiten beeld. Of juist: ín beeld gebracht als toeschouwer. Hoe verandert een beeld zodra er een silhouet naast staat.
Deze reeks draait de rollen om: het zijn niet de lichamen die bekeken worden, maar de kijker zelf die wordt neergezet, zichtbaar gemaakt. Wat mogen we zien? Wat vinden we daarvan? En waar komt dat oordeel vandaan?
In een cultuur die vrouwenlichamen controleert, idealiseert en afkeurt, tonen deze figuren iets ongewoons: lichamelijke vrijheid zonder schaamte. En dat botst — niet met henzelf, maar met ons.
